۱۳ سال پیش در روز ۱۰ اردیبهشت ۱۳۸۹ دانشگاه خوارزمی یکی از دانشآموختگان مستعد خود را از دست داد. علیمحمد حقشناس نامی آشنا برای زبانشناسان و دوستداران زبان و ادب فارسی است. او در تاریخ ۱۴ اردیبهشت سال ۱۳۱۹ خورشیدی در شهر جهرم دیده به جهان گشود. خانواده وی از خاندانهای معروف شهر بودند. دوران متوسطه را در دبیرستان نمازی شیراز گذراند و سپس در اواخر دهه ۱۳۳۰ به دانشسرای عالی تهران(دانشگاه خوارزمی کنونی) راه یافت. تحصیل وی در دانشسرای عالی در رشته ادبیات فارسی بود و در آن زمان همکلاسیهای نامداری مانند محمد استعلامی، علی حصوری، منوچهر نیستانی و بسیاری دیگر داشت. رشته ادبیات فارسی در دانشسرای عالی در سالهای دهه ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ خورشیدی به دلیل وجود انجمنهای ادبی و استادان بزرگی مانند محمدجعفر محجوب درخشش فراوانی داشت. پس از اتمام این دوره به دانشگاه لندن رفت و در آنجا در رشته زبانشناسی در مقاطع ارشد و دکتری به تحصیل پرداخت. او در سال ۱۳۵۲ به ایران بازگشت و در دانشگاه ملی و تهران به تدریس مشغول گردید. در طول سالهای دهه ۵۰، ۶۰ و ۷۰ به جز تدریس در دانشگاه به ترجمه و تألیف مقاله و کتاب مشغول بود. کتاب «آواشناسی» و «فرهنگ انگلیسی به فارسی هزاره» و «بودن در شعر و آینه» از جمله تألیفات دکتر حقشناس است. وی در سال ۱۳۸۵ به عنوان یکی از چهرههای ماندگار ایران در رشته زبانشناسی برگزیده شد. شوربختانه این استاد فرهیخته در ۱۰ اردیبهشت سال ۱۳۸۹ در آستانه ۷۰ سالگی بر اثر بیماری قلبی از دنیا رفت. مأمن همیشگی وی در کلاردشت قرار دارد.
او را سزد بزرگی و او را سزد شرف او را سزد منی و هم او را سزد فخار
زو حقشناستر نبود هیچ حقشناس زو بردبارتر نبود هیچ بردبار
شعر از فرخی سیستانی
دفعات مشاهده: 3042 بار |
دفعات چاپ: 150 بار | دفعات ارسال به دیگران: 0 بار |
0 نظر