 منوچهر ستوده در سال ۱۲۹۲ یک سال پیش از تاجگذاری احمدشاه قاجار در عودلاجان تهران به دنیا آمد. او اصالتاً اهل مازندران و همیشه عمرش در پی شناخت تاریخ و فرهنگ این دیار بود. ستوده در کالج آمریکایی البرز دیپلم گرفت و در سال ۱۳۱۳ همزمان با ریاست عیسی صدیق به دانشسرای عالی وارد شد. در دوران تحصیل درباره تاریخ و جغرافیای قلعه الموت پژوهش نمود. او در سال ۱۳۲۹ در دانشسرا زیر نظر بدیع‌الزمان فروزان‌فر پایان نامه دکتری خود را با عنوان «قلاع اسماعیلیه در رشته کوه البرز» به انجام رسانید. وی در زبان‌های باستانی از شاگردان روبن آبراهامیان بود. رشته تحصیلی دکتر ستوده زبان و ادبیات فارسی بود و در این حوزه به تصحیح برخی از متون کهن مانند «عجایب‌المخلوقات و غرایب‌الموجودات» اثر محمد بن محمود توسی پرداخت. وی از بنیان‌گذاران مجله فرهنگ ایران زمین نیز بود. اثر سترگ او «از آستارا تا استرآباد» است. سرانجام دکتر منوچهر ستوده پس از عمری تلاش ستودنی در سن ۱۰۳ سالگی در شهر سلمان‌شهر درگذشت و در امامزاده سید حسین همین شهر به خاک سپرده شد.
نمونه شعر وی:
خون است دلم برای ایران
جان و تن من فدای ایران
بهتر ز هزارگونه آوای
در گوش دلم نوای ایران
خوشتر ز صفای باغ ایران
من را به نظر صفای ایران
همچون دم عیسی مسیحا
جان بخش بود هوای ایران
|